Gerry Griffin ziet eruit als een soort Pere Gilbert, inclusief wilde grijze lokken, tattoos op alle schouderbladen die hij heeft en een stem die verraadt dat hij gelééfd heeft. Gerry is niet vies van een sigaretje en een glas whisky, zo denken wij. Dat heeft hij dan alvast gemeen met de betreurde Willy Deville, aan wie Gerry’s raspende stemgeluid onmiddellijk doet denken. Soms, als hij in overdrive gaat, schuift hij zelfs op richting Joe Cocker en Bryan Adams. Ja, dat las u goed, Bryan Adams. En godbetert, waar Adams op ons weinig indruk maakt, doet Gerry dat wel.
Hij heeft zich in het hoge Canada omringd met een fijn bandje dat zowel goeie blues als rock en balads neerzet. Een speciale vermelding van Dave Binder die zijn Telecaster en slide erg fijn beroert. ‘Hour Glass’ bevat een mix van bluesy dingen, een paar echte rockers en balads. Hier en daar gooit Gerry er een paar woorden Spaans tegenaan en op bijna elke track speelt een accordeon mee die van ‘Hour Glass’ een plaat maakt die beelden oproept van een spookstad waar een wind doorjaagt en het stof van de droge grond doet opwaaien. In de spookstad worden gevechten geleverd: Gerry tegen de tijd (‘Hour Glass’), Gerry tegen de liefde (‘I Hate Love’), Gerry tegen racisten en fascisten (‘Melilla’), Gerry tegen zichzelf (‘I’m Not Broken, I’m Just Bent’).
U kan zich dus niet vergissen: ook voor u dus… Meer dan de moeite!
Duke J.)
www.rootstime.be